Κάθε άνθρωπος που έχει περάσει τη διαδικασία της οργανικής ανεπάρκειας τελικού σταδίου έχει τη δική του ιστορία.  Στο διαδίκτυο πλέον μπορεί κανείς να βρει πολλές τέτοιες ιστορίες από όλον τον πλανήτη. Παραθέτουμε παρακάτω σύντομα ιστορίες Ελλήνων μεταμοσχευμένων καρδιάς και πνεύμονα ενδεικτικές τoυ μεγαλείου της Μεταμόσχευσης. Ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί με κάποια από αυτές τις ιστορίες. Αν περιμένετε για μεταμόσχευση ελπίζουμε να σας διαφωτίσουν και αν οι γιατροί σας ζήτησαν να δεχθείτε να κάνετε μεταμόσχευση καρδιάς ή πνεύμονα ως η μόνη λύση τότε πείτε ΝΑΙ! Διαβάστε και μάθετε:

· Γι αυτούς που ζουν τα περισσότερα χρόνια με μεταμοσχευμένη καρδιά ή πνεύμονα

· Γι αυτόν που εμφύτευσε για πρώτη φορά συσκευή μηχανικής υποστήριξης κυκλοφορίας ώστε να μπορέσει να αντέξει για να φτάσει στην μεταμόσχευση

·Για τις κοπέλες που  έγιναν μητέρες μετά τη μεταμόσχευση τους

·Για το πως η μεταμόσχευση μπορεί να γίνει οικογενειακή υπόθεση όταν προέρχεται από κληρονομικό νόσημα

·Για το πώς φτάνεις στη μεταμόσχευσης Πνεύμονα λόγω νόσου που συναντάται μια φορά στο εκατομμύριο……                                                                                                                                                                                                                                                       

· Αυτόν που έλαβε καρδιά από ζώσα δότρια

· Πως σε κάποιον η ανάγκη καθυστέρησε την μεταμόσχευση καρδιάς 25 χρόνια…

· Πως είναι να κάνεις την μεταμόσχευση κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή

·Πως αντιμετωπίζεις την μεταμόσχευση σαν αστυνομικός

·Πως εγχειρίζεις την μεταμοσχευμένη καρδιά…

·Πως από την κυστική ίνωση και την πνευμονική ανεπάρκεια σηκώνεις την ελληνική σημαία στου αγώνες μεταμόσχευσης καρδιάς-πνεύμονα

· και πως γράφεις ένα βιβλίο για όλα αυτά…

Αυτοί που κρατούν τα ρεκόρ επιβίωσης……

Στην μεταμόσχευση καρδιάς – Ιωάννα Λεβαντή, Μεταμόσχευση Καρδιάς Φεβρουάριος 1989,  Harefiled



Η Ιωάννα Λεβαντή είναι ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος του ΣΥΒΑΚΑΠΑ κι ο άνθρωπος που πρώτη από όλους μίλησε στην ελληνική κοινωνία για την μεταμόσχευση καρδιάς. Παρακάτω παρατίθεται μία συνέντευξη της στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ αμέσως μετά την βράβευση από τον Υπουργό Υγείας στο Μέγαρο Μουσικής τον Μάρτιο του 2014 έχοντας συμπληρώσει 25 χρόνια μεταμοσχευμένη:

Από το http://www.tovima.gr/society/article/?aid=579552#.VAxKWbdI7O0.facebook

……

Είναι γλυκός και φιλόξενος άνθρωπος. Η αγωνία που βιώνει επί 25 χρόνια για τη ζωή της δεν έσβησε ούτε στιγμή το χαμόγελο από τα χείλη της. Δεν κατάφερε να «νικήσει» την αισιοδοξία της. Η κυρία Ιωάννα Λεβαντή είναι η δεύτερη Ελληνίδα που υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση καρδιάς το 1989 στο γνωστό Νοσοκομείο Χέρφιλντ του Λονδίνου από τον διάσημο καρδιοχειρουργό σερ Μαγκντί Γιακούμπ. Η πρώτη μεταμοσχευμένη ασθενής «έφυγε» πολύ γρήγορα...

Η κυρία Λεβαντή βραβεύθηκε στις 8 Μαρτίου από τον υπουργό Υγείας για το θάρρος της και την αγάπη της στη ζωή σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο Σύλλογος Βαρέων Καρδιοπνευμονοπαθών Ασθενών στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το βραβείο το αφιέρωσε στους άγνωστους δότες και στις οικογένειές τους.  

«Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι να δωρίσουν το καρδιακό μόσχευμα, εγώ σήμερα δεν θα ζούσα. Γι` αυτό αφιέρωσα τη βραδιά σε αυτούς τους υπέροχους, δυνατούς ανθρώπους, τους οποίους σέβομαι απεριόριστα» λέει, νιώθοντας ότι τα λόγια είναι λίγα για να εκφράσουν τα συναισθήματά της. Μέσα της χτυπά καρδιά 17χρονης. «Ηταν το μόνο που κατάφερα να μάθω, ότι η καρδιά μου ανήκε σε ένα 17χρονο κορίτσι που είχε χτυπήσει σε τροχαίο. Πόση δύναμη χρειάστηκαν οι γονείς της για να πάρουν αυτή την απόφαση...».

Και εκείνη ήταν τότε μόλις 24 ετών. Είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της στη Σχολή Βρεφοκομίας των ΤΕΙ, στο Κέντρο Βρεφών «Η Μητέρα», και εργαζόταν εκεί ως καθηγήτρια. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής της, όπως λέει, λόγω της λατρείας που είχε στα παιδιά. Παράλληλα ήταν οδηγός στους προσκόπους. Και ξαφνικά εμφανίστηκε το πρόβλημα. «Είχαμε πάει εκδρομή, έπιασε βροχή και κρύωσα. Επαθα πνευμονία. Μπήκα στο νοσοκομείο. Μου είπαν ότι κάτι πίεζε το στομάχι. Τρόμαξα! Νόμιζα ότι ήταν όγκος. Τελικά αυτό που πίεζε ήταν η καρδιά» θυμάται.

Οι γιατροί τής συνέστησαν να ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή, «και βλέπουμε...». Επί τρεις μήνες μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο με προβλήματα. Το καλοκαίρι αποφάσισε να πάει στο νησί της, στο νησί της μητέρας της, στην Ανδρο. «Μια μέρα λιποθύμησα. Ευτυχώς ήταν δίπλα ο πατέρας μου. Μου έδωσε χαστούκι και συνήλθα. Ηρθαμε στην Αθήνα, μπήκα στο νοσοκομείο, στην Εντατική, όπου έπαθα πέντε ανακοπές. Ο γιατρός μου βρήκε το πρόβλημα: διατατική μυοκαρδιοπάθεια. "Θα πας στο εξωτερικό για μεταμόσχευση" μου είπε. Ετσι κι έγινε...».

Μαζί με τη μητέρα της έφυγε για το Λονδίνο. Το ΙΚΑ δεν είχε ακόμη εγκρίνει τη δαπάνη και όλα τα έξοδα καλύφθηκαν από τον εργοδότη του πατέρα της. «Πήγαμε στο Λονδίνο χωρίς να ξέρουμε τίποτα. Εκεί όμως υπήρχαν πολλοί δικοί μας άνθρωποι από την Ανδρο, οι οποίοι μάς βοήθησαν πολύ. Μέσα στην ατυχία μου υπήρξα πολύ τυχερή. Χωρίς αυτούς τι θα έκανα;».

Ενώ βρισκόταν στο Λονδίνο έμαθε για τον κ. Μαγκντί Γιακούμπ και τον στενό συνεργάτη του κ. Στέργιο Θεοδωρόπουλο. «Ηταν λίγο καιρό αφότου έφυγε από το Χέρφιλντ ο Ανδρέας Παπανδρέου. Δεν τον πρόλαβα». Το ραντεβού και με τους δύο καρδιοχειρουργούς κανονίστηκε. «Ο πρώτος που με είδε ήταν ο Γιακούμπ. Ηταν 12 τα μεσάνυχτα. Είδε τις ακτινογραφίες, όλες τις εξετάσεις, με εξέτασε και μου είπε ότι θέλω νέα καρδιά. Με παρέπεμψε στον Στέργιο Θεοδωρόπουλο. Με εξέταζε μιάμιση ώρα, σχεδόν όσο κράτησε η χειρουργική επέμβαση...».

Στις 18 Φεβρουαρίου 1989 και ενώ βρισκόταν στο Λονδίνο χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η σύζυγος του κ. Θεοδωρόπουλου. Την ενημέρωσε ότι βρέθηκε μόσχευμα. Η ημέρα του μεγάλου χειρουργείου είχε φθάσει.

«Την ημέρα που μας φώναξαν για να γίνει το χειρουργείο, ήρθε ένας γιατρός από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος παρακολούθησε την επέμβαση» θυμάται η μητέρα της, η κυρία Αδαμαντία, και συνεχίζει: «Βγαίνοντας από το χειρουργείο ήρθε και μου είπε: "Μια καρδιά-κούκλα βάλαμε στην κόρη σου. Είναι μια χαρά, αλλά δεν θα τη δεις απόψε". Μπορούσα να περιμένω; Επιασα τις νοσοκόμες και μπήκα· έφτασα έξω από την Εντατική. Ηταν ψηλό το παραθυράκι και δεν έφθανα. Εγώ όμως έβαλα ένα καφάσι, σκαρφάλωσα και την είδα. Εκείνη τη βραδιά άσπρισαν τα μαλλιά μου. Ρυτίδωσα...».

Η επέμβαση κράτησε μία ώρα και τρία τέταρτα. «Οταν ξύπνησα στην Εντατική, δεν πίστευα ότι είχα κάνει επέμβαση. Δεν ένιωθα πόνο. Σαν να μην είχα κάνει τίποτα. Το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι χτυπούσε και πάλι καλά η καρδιά μου. Δεν το πίστευα. Είπα: Δεν είναι η δική μου καρδιά. Δεν μπορεί...». Ο Μαγκντί Γιακούμπ διαβεβαίωσε τις δύο γυναίκες ότι όλα θα πάνε καλά.  

Στο νοσοκομείο έμεινε 18 ημέρες για παρακολούθηση και τρεις μήνες στη Βρετανία. Επί έναν χρόνο πηγαινοερχόταν. Στη συνέχεια επισκεπτόταν τη Βρετανία κάθε εξάμηνο, ώσπου τέθηκε σε λειτουργία το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.

Εναν χρόνο αφότου έκανε την επέμβαση, το 1990, η κυρία Λεβαντή επισκέφθηκε στην Αθήνα την Ελληνίδα που υποβλήθηκε πρώτη σε μεταμόσχευση καρδιάς. «Εκλαιγε. "Τον πρώτο χρόνο θα περάσεις καλά και μετά θα έχεις προβλήματα". Σκοτείνιασα μόλις μου το είπε. Αρχισα να κλαίω κι εγώ. Ενημέρωσα τον κ. Θεοδωρόπουλο. Μου είπε να μην ακούω τίποτα: "Για να σε σεβαστεί το μόσχευμα, πρέπει να το σεβαστείς και εσύ, και αυτό σημαίνει να έχει καλή ψυχολογία και καλή αντιμετώπιση". Τον άκουσα. Τώρα που τα θυμάμαι όλα αυτά, αναρωτιέμαι πώς πέρασαν 25 χρόνια. Στην αρχή, μέχρι να φύγω για Λονδίνο, μου έλεγαν ότι μετά την επέμβαση θα ζω σε μια γυάλα. Οτι θα ζήσω πέντε χρόνια. Μπορεί να είχαν δίκιο οι άνθρωποι. Εγώ το πήρα ελαφριά. Ούτε μάσκα φόρεσα. Μία εβδομάδα μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόμουν στο Χέρφιλντ, χιόνισε. Με άφησαν να βγω στα χιόνια. Μου έλεγαν ότι θα ζήσω πέντε χρόνια, ζω 25 και νιώθω καλά».

Η αγάπη για τα παιδιά  «Πώς να κάνω οικογένεια..;.»

Το γεγονός ότι ζει καλά όλα αυτά τα χρόνια η κυρία Ιωάννα Λεβαντή το αποδίδει πρώτα απ` όλα στον Θεό, «μετά στην επιστήμη και μετά στην αγάπη μου για τη ζωή και την οικογένειά μου».

Σήμερα ζει με τους γονείς της και μεγαλώνει, μαζί με την αγαπημένη αδερφή της, τη δίχρονη ανιψιά της. Δική της οικογένεια δεν έκανε. «Στην Ελλάδα μου έδιναν πέντε χρόνια ζωής. Στην Αγγλία μου είπαν ότι όσο ζήσω θα ζήσω καλά. Πώς να κάνω οικογένεια; Αν ήξερα ότι θα ζήσω 25 χρόνια δεν θα είχα κάνει ένα αλλά πέντε παιδιά. Τόσο πολύ τα αγαπάω. Σκεφθείτε ότι έναν χρόνο μετά τη μεταμόσχευση εργάστηκα πάλι ως βρεφονηπιοκόμος στον Δήμο Αθηναίων. Εργάστηκα για τρία χρόνια αλλά με σταμάτησαν οι γιατροί διότι πάθαινα λοιμώξεις».

Τα τελευταία επτά χρόνια η κυρία Λεβαντή κάνει αιμοκαθάρσεις. Τα πολύ δυνατά φάρμακα που λαμβάνει μετά τη μεταμόσχευση κατέστρεψαν τους νεφρούς της. Είναι σε λίστα αναμονής μοσχεύματος, αλλά δεν παραπονιέται ούτε λεπτό. «Με έχουν φωνάξει οκτώ φορές τα επτά χρόνια που κάνω αιμοκαθάρσεις και τελευταία στιγμή διαπιστώνεται ότι δεν μπορεί να γίνει η μεταμόσχευση. Συμβαίνουν αυτά, τι να κάνουμε... Σκέφτηκα ότι ξανακέρδισα τη ζωή μου και αυτό είναι το τίμημα. Δεν πειράζει. Σημασία έχει ότι ζω, και ζω καλά».

Και στη μεταμόσχευση Πνεύμονα..

Χαράλαμπος Νεδόπουλος - Μεταμόσχευση Μονού Πνεύμονα, Harefiled, Ιανουάριος 1992

Από μικρός κι όσο μεγάλωνα είχα πάθος με τον αθλητισμό, από ποδόσφαιρο-βόλεϊ και στίβο μέχρι όταν έφτασα τα 16 με 17. Από εκεί κ μετά άχησαν να πέφτουν οι επιδόσεις μου κ εκεί που έτρεχα χιλιόμετρα μέσα σ` έναν χρόνο δε μπορούσα να κάνω βήμα χωρίς οξυγόνο!!! Από εκεί και περά άρχισε ο Γολγοθάς μου που κράτησε 3 χρόνια!  

Συνήθως στο "Παπανικολάου" στη Θεσσαλονίκη από όπου μου δώσανε να καταλάβω ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα για ζωή μάλιστα μου δώσανε και 5-6 μήνες έως ότου έρθει το μοιραίο! Εκεί γνώρισα μια γιατρό καταπληκτικό άνθρωπο που μας είπε ότι υπάρχει ελπίδα αν φύγω έξω για μεταμόσχευση, λέξη που την ακούγαμε σαν επιστημονική φαντασία αυτή επέμενε αν κ ο διευθυντής του Παπανικολάου επέμενε ότι δεν υπάρχει ελπίδα και να μην ακούμε γελοία πράγματα!

Τότε η ξαδέρφη της μητέρας μου που ζούσε στον Καναδά μας ενημέρωσε ότι αν πηγαίναμε είχαμε πολλές ελπίδες να κάνω μεταμόσχευση. Μετά από πόλεμο με την γραφειοκρατία στην Ελλάδα και χρήματα που μαζεύτηκαν από συγγενείς μέχρι αγνώστους που οργάνωσαν πάρτη και τα έσοδα μου τα δώνανε, πήγαμε στον Καναδά. Εκεί οι γιατροί μας είπαν ότι υπάρχει νομός που λέει ότι στη λίστα πρώτα μπαίναμε οι Καναδοί και ίσως, μετά από έξη μήνες, ίσως παίρναμε μια θέση στη λίστα!

Έτσι γύρισα πίσω και τότε μάθαμε για τον Dr Magdι Jacub κι έτσι πήγαμε με μια τελευταία ελπίδα στο Λονδίνο! Εκεί μετά από μια σειρά εξετάσεων μπήκα στην λίστα γρήγορα και μετά από 2 μήνες (αν κ άλλοι μου λέγανε ότι περιμένουν χρόνια) ξαφνικά στις 10  Ιανουαρίου του 1992 ώρα δέκα το βράδυ ενώ χειρουργούσε πάνω ο Yacub με τον στενό του συνεργάτη τον κ. Σ. Θεοδωρóπουλο δέχτηκαν ένα τηλεφώνημα ότι έγινε ένα ατύχημα εκεί κοντά κ υπήρχαν διαθέσιμα όργανα. Αν και ήμουν δεύτερος στη λίστα ο Άγγλος ασθενής που ήταν πρώτος ήταν μακριά κι επιλέχθηκε να κάνω εγώ τη μεταμόσχευση. Ήταν μια βραδιά που δεν θα ξεχνούσα ποτέ! Η εγχείρηση πέτυχε τόσο που δε είχα ποτέ συμπτώματα απόρριψης (όπως τόσοι όλο μεταμοσχευμένοι).

Από τότε πέρασαν 22 χρόνια ανέμελα χρόνια και ζώντας μια ζωή χαρούμενη με πάρτη, έρωτες και  όμορφες φίλιες! Φυσικά πρόσεχα και δεν το παράκανα. Έτσι μέχρι τώρα έχω ζήσει πολλά και όμορφα πράγματα που κάποτε θεωρούσα ότι δεν θα ζούσα για να τα απόλαυση!!  Μπόρεσα κι έζησα όμορφα πράγματα με φίλους και κοπέλες όμορφες χάρη στη επίμονη της μητέρας μου, το ταλέντο αυτού του μεγάλου χειρούργου και τη υπομονή την δική μου!

Θα ‘θελα στη χωρά μας να μάθει περισσότερα ο κόσμος για την προσφορά οργάνων και τις Μεταμοσχεύσεις και να δούμε περισσότερους δοτές και πιο πολλοί άνθρωποι να` χουν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους!

Ανοίγοντας τον δρόμο για  την μηχανική υποστήριξη της καρδιάς: o πρώτος μεταμοσχευμένος που είχε κάνει  εμφύτευση συσκευής Μηχανικής Υποστήριξης Κυκλοφορίας σαν ¨γέφυρα για την μεταμόσχευση¨

Ο κ. Λουκάς Θάνος συνταξιούχος αστυνομικός 62 ετών από τη Λαμία τον Φεβρουάριο του 2003 έγινε ο πρώτος ασθενής στο Ωνάσειο που εμφύτευσε συσκευή υποστήριξης αριστερής κοιλίας – «ΣΥΑΚ» με την προοπτική να διατηρηθεί σε τέτοια κατάσταση ώστε να μπορέσει να κάνει την μεταμόσχευση όταν βρεθεί μόσχευμα.  Τον Οκτώβριο του 2003,  8 μήνες μετά την εμφύτευση της συσκευής ΜΥΚ και λίγες μέρες πριν την μεταμόσχευση του που έγινε στις 13 Νοεμβρίου είχαμε την παρακάτω συζήτηση μαζί του:

Τον Ιούλιο του 2009 και σε πλήρη φόρμα στα 69 του χρόνια, ο Λουκάς Θάνος, (πρώτος μεταμοσχευμένος του Ωνασείου που περίμενε στη λίστα με ΜΥΚ) ξεπροβόδιζε με τη σύζυγο του (στη φωτογραφία 4η και 5ος από τα αριστερά) στα Πριόνια Λιτοχώρου την ομάδα νεώτερων μεταμοσχευμένων που ανέβηκαν τον ‘Ολυμπο.  Δίχως άλλα σχόλια…

Σε τι κατάσταση ήσασταν όταν σας προτάθηκε να εμφυτεύσετε τη ΣΥΑΚ ;

Το 1995 είχα υποστεί έμφραγμα το οποίο και σταδιακά με οδήγησε σε καρδιακή ανεπάρκεια. Η κατάσταση επιδεινώθηκε σοβαρά και τον Δεκέμβριο του 2002 είδα στα εξωτερικά ιατρεία του Ωνασείου τους καρδιολόγους μεταμοσχεύσεων οι οποίοι και ήταν σίγουροι ότι έπρεπε να κάνω μεταμόσχευση καρδιάς, το θέμα ήταν εάν μπορούσα.

Πως αντιδράσατε σ΄ αυτή την εκτίμηση ;

Ήμουν αρνητικός. Τους απάντησα ότι δεν είμαι έτοιμος για να κάνω μεταμόσχευση. Βλέποντας εκ των υστέρων πιστεύω ότι ο λόγος της αρνητικής μου στάσης οφειλόταν στο ότι δεν ήμουν ενημερωμένος.

Και πια ήταν η συνέχεια ;

Η κατάσταση της υγείας μου επιδεινωνόταν και ξαναβρέθηκα στο Ωνάσειο όπου και πλέον αποδέχθηκα την ιδέα ότι η μεταμόσχευση ήταν πλέον η μόνη λύση και δέχθηκα να την κάνω. Πλην όμως στην κατάσταση που ήταν ο οργανισμός μου δεν θα μπορούσα να υποβληθώ στη μεταμόσχευση. Οι γιατροί τότε μου μίλησαν για την δυνατότητα εμφύτευσης μιας ΣΥΑΚ που πλέον είχαν εξελιχθεί τεχνολογικά κι οι προοπτικές ήταν καλές. Κι έτσι δέχθηκα να προχωρήσω σ΄ αυτό που ήταν κι η μόνη λύση για να ζήσω.

Πως ήταν η επέμβαση και η άμεση μετεγχειρητική περίοδος ;

Η επέμβαση έγινε στις 8 Φεβρουαρίου του 2003. Μπήκα στο χειρουργείο στις 7 πμ και βγήκα στις 6 μμ. Ήμουν σε καταστολή 4-5 ημέρες. Όταν ξύπνησα ένιωσα αμέσως τη διαφορά. Είχα την αίσθηση ότι ο οργανισμός μου αναλάμβανε τις δυνάμεις του. Μπορούσα και σήκωνα τα χέρια κι έκανα κινήσεις που πριν την επέμβαση ήταν δύσκολο να κάνω λόγω της έντονης καρδιακής ανεπάρκειας. Έμεινα στο νοσοκομείο έως τις 24 Μαρτίου. Στο διάστημα αυτό ο οργανισμός μου αναλάμβανε συνέχεια με νέες δυνάμεις και σιγά-σιγά κέρδιζα σε λειτουργικότητα. Έτσι μετά από λίγο καιρό έκανα 1 χιλιόμετρο την ημέρα περπατώντας γύρω-γύρω στο διάδρομο του ορόφου που ήταν το δωμάτιο μου. Όλο αυτό το διάστημα η συσκευή ήταν υπό τον έλεγχο των νοσηλευτών και εκπαιδευόμουν εγώ και οι δικοί μου στο χειρισμό και τη λειτουργία της.

Ποια είναι η αίσθηση της συσκευής ;

Την νιώθω ακίνητη μέσα μου. Δεν τη νιώθω να κουνιέται ή κάτι τέτοιο. Ακούω τον κτύπο που κάνει. Μπορώ να την ψηλαφίσω επιδερμικά

Πως είναι η τοποθέτηση κι η λειτουργία της ;

Η συσκευή είναι εμφυτευμένη στο αριστερό μέρος της κοιλιακής χώρας κάτω από την καρδιά. Η τροφοδότηση της αντλίας της συσκευής με ρεύμα γίνεται μέσω ενός καλωδίου που εξέρχεται από την κοιλιακή χώρα (που είναι και το μοναδικό ¨ανοικτό¨ σημείο στο σώμα) και συνδέεται είτε με επαναφορτιζόμενες μπαταρίες που τις έχω σε μία ειδική φορητή θήκη που κουβαλώ σε μία ζώνη ή με τη συσκευής φόρτισης απ΄ ευθείας. Οι μπαταρίες διαρκούν 2-3 ώρες και τις φορώ κατά τη διάρκεια της ημέρας γιατί μου δίνουν πλήρη αυτονομία κινήσεων. Μπορώ να τις αντικαθιστώ με άλλες μπαταρίες που είναι φορτισμένες και να τοποθετώ τις εξαντλημένες στη συσκευή φόρτισης για να επαναφορτιστούν. Κατά τη διάρκεια του ύπνου συνδέω το καλώδιο στη συσκευή παροχής ισχύος. Είναι έτσι πιο εύκολο να κοιμάμαι αφού δεν χρειάζεται να ξυπνώ το βράδυ για να αλλάξω τις μπαταρίες. Όταν ξυπνώ βγάζω το καλώδιο, τοποθετώ τις μπαταρίες και πάω για πρωινό. Η συσκευή μπορεί να λειτουργήσει για κάποια λεπτά χωρίς εξωτερική παροχή ισχύος (μπαταρίες ή συσκευή φόρτισης) έτσι ώστε οι αλλαγές να γίνονται χωρίς διαταραχή στην λειτουργία της συσκευής και να μην δημιουργείται πρόβλημα σε περίπτωση διακοπής του ρεύματος όταν είμαι συνδεδεμένος με τη μηχανή φόρτισης (πχ κατά τη διάρκεια του οπότε και δίνει ένα χαρακτηριστικό ήχο-συναγερμό).

Είστε ταυτόχρονα και σε φαρμακευτική αγωγή ;

Ναι, παίρνω ορισμένα χάπια που ρυθμίζουν την αρτηριακή πίεση, την πηκτικότητα του αίματος και μερικά άλλα.

Πως είναι λειτουργικά η καθημερινότητα σας ;

Έχω πλέον επανέλθει στα επίπεδα λειτουργικότητα σας που είχα πριν δημιουργηθεί η καρδιακή ανεπάρκεια. Περπατώ πάνω από 30 λεπτά το πρωί κι άλλο τόσο το απόγευμα σε σχετικά γρήγορο ρυθμό χωρίς να έχω καθόλου δύσπνοια. Νιώθω να έχω ενέργεια μέσα μου και η καθημερινότητα είναι ευχάριστη. Επισκέπτομαι φίλους και συγγενείς κι απολαμβάνω την καθημερινότητα μέσα κι έξω από το σπίτι. Ο μόνος περιορισμός που υπάρχει είναι το ότι δεν πρέπει να πέσει καθόλου νερό στο σημείο εξόδου του καλωδίου για να προστατευθεί η συσκευή. Έτσι το μπάνιο γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή. Επίσης για προληπτικούς λόγους απαγορεύεται η χρήση κινητού τηλεφώνου προκειμένου να αποφευχθεί πιθανή παρεμβολή με το ηλεκτρονικό μέρος της συσκευής.

Στους 8 μήνες που έχετε τη συσκευή τι προβλήματα παρουσιάστηκαν ;

Υπήρξε μία φορά λοίμωξη στο σημείο εισόδου του καλωδίου. Δεν κατάλαβα καμία διαφορά στη λειτουργικότητα μου αλλά κάποια στιγμή αντιλήφθηκα μία δυσοσμία η οποία κι οφειλόταν σε μία λοίμωξη που ήταν σε εξέλιξη. Απ΄ ότι μου είπαν οι λοιμώξεις σ΄ αυτό το σημείο είναι το πιο συνηθισμένο πρόβλημα που παρουσιάζεται με τέτοιου είδους εμφυτευμένες συσκευές. Πήρα αρχικά κάποια χάπια αλλά επειδή δεν έλυσαν το πρόβλημα αποφασίστηκε να μπω στο Ωνάσειο και να ακολουθήσω μία αγωγή ενδοφλέβιας χορήγησης φαρμάκων για κάποιες μέρες. Το έκανα κι η λοίμωξη αντιμετωπίστηκε με επιτυχία.

Ψυχολογικά πως αισθάνεστε ;

Αρκεί να πω πως εάν δεν υπήρχαν οι μπαταρίες δεν θα αισθανόμουν ασθενής. Κάνω μια φυσιολογική ζωή που όταν έχει περάσει κανείς από το στάδιο της καρδιακής ανεπάρκειας τελικού σταδίου φαίνεται σαν ένα θαύμα που δεν μπορεί παρά να το απολαύσεις.

Και με τη μεταμόσχευση τι γίνεται ;

Όταν με είδαν οι γιατροί για πρώτη φορά αλλά κι όταν συμφώνησα να τοποθετήσω τη συσκευή η ένδειξη ήταν καθαρά ότι χρειάζομαι μεταμόσχευση. Τότε όμως ο οργανισμός μου δεν ήταν σε θέση να υποβληθεί στην εγχείρηση. Γι΄ αυτό κι η τακτική ήταν να τοποθετήσω τη συσκευή και αφού αναλάβει ο οργανισμός μου τις δυνάμεις του να μπω στη λίστα για μεταμόσχευση. Κι έτσι κι έγινε. Από τον Σεπτέμβριο είμαι στη λίστα του Ωνασείου για μεταμόσχευση και τώρα περιμένω να βρεθεί κατάλληλο μόσχευμα.

Έχετε αλλάξει γνώμη για την μεταμόσχευση δεδομένου ότι έχετε μια καλή ζωή με την ΣΥΑΚ ;

Όχι. Πρέπει να κάνω την μεταμόσχευση. Όσο καλή κι αν είναι η ζωή με τη συσκευή δεν παύει να εξαρτώμαι από την καλή λειτουργία της. Είναι μία καινούρια στρατηγική αντιμετώπισης της καρδιακής ανεπάρκειας. Οι προοπτικές της ζωής με μεταμοσχευμένη καρδιά είναι σαφώς καλύτερες απ΄ ότι με την ΣΥΑΚ. Γι΄ αυτό άλλωστε και η σύσταση είναι να γίνει η μεταμόσχευση.

Κι ορισμένα πρακτικά πράγματα. Πως καλύφθηκε το κόστος της εγχείρησης ;

Την εγχείρηση κάλυψε το ταμείο μου (του Δημοσίου) αλλά το 30% έπρεπε να το πληρώσω εγώ σαν συνταξιούχος. Και τα διάφορα ανταλλακτικά κοστίζουν, το κόστος το επιβαρύνομαι εγώ αρχικά αλλά αργεί πολύ να τα πληρώσει το ταμείο.

Το περιβάλλον σας έπαιξε κάποιο ρόλο σ΄ αυτή την περιπέτεια ;

Σαφέστατα. Στάθηκαν και στέκονται δίπλα μου συνέχεια και με βοήθησαν τόσο στα πρακτικά θέματα πριν και μετά την εγχείρηση όσο κι ιδιαίτερα στο να πάρω υπ΄ όψιν μου όλα τα δεδομένα και να λάβω τελικά την απόφαση της εμφύτευσης και της μεταμόσχευσης.

Πρακτικά ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζετε ;

Το ότι ξεσπιτώθηκα από την Λαμία και ζω στην Αθήνα. Ε, κάνει λίγο πιο δύσκολο το να βλέπω όσο συχνά θέλω τους συγγενείς και τους φίλους μου. Αναγκάζονται κι έρχονται αυτοί εδώ.

Τελικά τι μήνυμα λάβατε εσείς από αυτή την ιστορία και τι μήνυμα έχετε να δώσετε σ΄ αυτούς που βρίσκονται στην κατάσταση που ήσασταν εσείς ;

Εγώ έχω καταλάβει ότι ο άνθρωπος έχει τρομερές δυνάμεις μέσα του και μπορεί να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις πολύ καλά. Και ξεκάθαρα όσοι βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση που χρειάζονται μεταμόσχευση αλλά δεν μπορούν να κάνουν την επέμβαση για οποιοδήποτε λόγο τότε να προχωρήσουν στην εμφύτευση της ΣΥΑΚ.

Κάνοντας παιδιά μετά τη μεταμόσχευση:   Ανοίγοντας τον δρόμο..

Ξαφνικά, ένα πρωί ξυπνάς και δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου. Κάθε ανάσα είναι βαρύς, λαχανιάζεις με την παραμικρή κίνηση. Νιώθεις μεγάλη ατονία και αδυναμία, με έναν συνεχή πόνο στην περιοχή τις κοιλιάς. Έχεις καρδιακή ανεπάρκεια. Είσαι 19 χρονών!

Γεννήθηκα στην Στοκχόλμη Σουηδίας το 1970 από μητέρα Σουηδέζα και πατέρα Έλληνα. Όλα τα καλοκαίρια μου, τα περνούσα στην αγαπημένη μου Ελλάδα και τους χειμώνες στην Σουηδία. Στα 19 μου χρόνια, το 1989, αρρωσταίνω ξαφνικά, έχω ιδιοπαθή διατατική μυοκαρδιοπάθεια. Μέσα στους έξι μήνες, στους οποίους βρίσκομαι μόνιμα στην μονάδα καρδιακής ανεπάρκειας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Καρολίνσκα της Στοκχόλμης, η κατάσταση μου εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς προς το χειρότερο, η μόνη μου ελπίδα είναι η μεταμόσχευση καρδιάς. Στο παραπέντε, η μέρες μου είναι μετρημένες, βρίσκεται ένα μόσχευμα και μπορώ επιτέλους να μπω στο χειρουργείο. Η μεταμόσχευση είναι πολύ πετυχημένη. Ο δότης μου και εγώ είμαστε το perfect match. Αναρρώνω γρήγορα, χωρίς επιπλοκές και γίνομαι καλά.

Το 1991 μετακομίζω στην Αθήνα για σπουδές, γραφικών τεχνών στην σχολή Βακαλό. Εργάζομαι αργότερα στον χώρο της διαφήμισης και παράλληλα γνωρίζω τον μελλοντικό μου άνδρα, παντρευόμαστε και θέλουμε να κάνουμε οικογένεια. Μετά από έρευνα και συζήτηση με τις δύο ιατρικές ομάδες, στην Σουηδία και στην Ελλάδα, παίρνουμε την απόφαση να δοκιμάσουμε για παιδί. Όμως λόγου ενός δικού μου γυναικολογικού προβλήματος δεν μπορώ εύκολα να συλλάβω. Ο μόνος τρόπος να αποκτήσουμε παιδί είναι με την βοήθεια της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Η πολυαγαπημένη μας κόρη γεννιέται το 2005 μετά από αρκετές προσπάθειες εξωσωματικής, στα 35 μου χρονια. Το 2006 μας έχει επιφυλάξει μια μεγάλη έκπληξη, 13 μήνες από την γέννηση της κόρης μας έρχεται στον κόσμο ο υπέροχος γιος μας, με φυσιολογική γονιμοποίηση αυτή την φορά. Η προσωπική μας ευτυχία είναι στο ζενίθ.

Από 2007 η δουλειά του άνδρα μου μας ταξιδεύει στην Ασία. Για τέσσερα χρόνια το σπίτι μας βρίσκεται στην Κίνα και για ένα χρόνο στην Ινδονησία. Πέντε χρόνια που τα ευχαριστηθήκαμε, μια εμπειρία που δεν θα την αλλάζαμε με τίποτα.

Σήμερα, 25 χρόνια αργότερα, εκεί που η γιατροί είχαν πει ότι η ζωή μου μετά την μεταμόσχευση θα ήταν περιορισμένη, χωρίς ταξίδια, χωρίς δικά μου παιδιά, διαπιστώνω ότι με την καρδιά του δότη μου ζω μια ζωή πολλή πλούσια και ευτυχισμένη.

Όταν η μεταμόσχευση (όπως κι η ανεπάρκεια) μπορεί να είναι οικογενειακή υπόθεση

Η Σταματίνα κι η Νεκταρία Γεωργαντζή είναι δίδυμες αδερφές από την Εύβοια. Τα νεανικά τους χρόνια ήταν δίχως προβλήματα υγείας αλλά στα της 32 χρόνια η Σταματίνα και στα 33 της χρόνια η Νεκταρία (η οποία ήδη είχε γίνει μητέρα) άρχισαν να έχουν τα  πρώτα συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας.

Και οι 2 είχαν δια

γνωσθεί με «διατατική μυοκαρδιοπάθεια».  Πιθανολογείται ότι κι ο πατέρας τους έπασχε από την ίδια νόσο αφού είχε τα ίδια συμπτώματα στα 32 του χρόνια (όπως και τα 2 κορίτσια του) και δυστυχώς απεβίωσε σε μια περίοδο όπου δεν γινόντουσαν μεταμοσχεύσεις καρδιάς.

Το 2004 η Σταματίνα επιβλήθηκε σε μεταμόσχευση καρδιάς και μόλις ένα χρόνο αργότερα το ίδιο έκανε με επιτυχία κι η Νεκταρία, και οι δύο στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο από τον Δρ. Π. Αλιβιζάτο

Η ζωντανή  εμπειρία του Συλλόγου μας από την ίδρυση του το 1991 έχει πολλά παραδείγματα κληρονομικότητας νόσων του μυοκαρδίου που οδηγεί τέκνα στην μεταμόσχευση από την ίδια νόσο που είχε ένας από τους δύο γονείς. Επίσης υπάρχουν παραδείγματα αδελφών που είχαν την ίδια νόσο που οδήγησε στην μεταμόσχευση χωρίς όμως αυτή να έχει εκδηλωθεί συμπτωματικά σε κάποιον από τους γονείς. 

Στη μεταμόσχευσης Πνεύμονα λόγω νόσου που συναντάται μια φορά στο εκατομμύριο



Ονομάζομαι Αννα Οικονόμου και η καταγωγή μου είναι από την Αιτωλοακαρνανία. Ζω μόνιμα στην Αθήνα με τον σύζυγο μου Παναγιώτη  και την 11 ετών κόρη μου Γαρυφαλλιά.

Σε ηλικία 28 ετών, έπειτα από ένα περιστατικό «αυτομάτου πνευμοθώρακα» χειρουργήθηκα στο νοσοκομείο Σωτηρία.  Εκεί ξεκίνησε και ο γολγοθάς μου. Από την βιοψία που έγινε, με ενημέρωσαν ότι πάσχω από μια πολύ σπάνια αυτοάνοση  νόσο των πνευμόνων γνωστή ως LAM, η νόσος γλωσσοδέτης για την επιστημονική κοινότητα με την ελληνική ονομασία «Λεμφαγγειολυομυομάτωσις», η οποία κατέστρεφε τον πνευμονικό ιστό δημιουργώντας κύστες που έσκαγαν ανοίγοντας τρύπα στους πνεύμονες.  Οι ιατροί μας ενημέρωσαν για την σπανιότητα της νόσου. Συγκεκριμένα ήμουν το 7ο περιστατικό που είχε αναφερθεί στην Ελλάδα, με αναφορές παγκοσμίως  1/1.000.000, και η πρόγνωση επειδή δεν υπάρχει θεραπεία, ήταν  ότι αργά ή γρήγορα έπρεπε να μεταβώ σε κέντρο της αλλοδαπής για μεταμόσχευση πνευμόνων.

Στην αρχή δεν ήθελα να το πιστέψω και ήμουν επιφυλακτική. Έπειτα όμως από αρκετά επεισόδια πνευμοθωράκων, τα οποία ήταν πολύ επίπονα, αφού μετά από κάθε επεισόδιο έπρεπε να τοποθετηθεί σωλήνας αρνητικής πίεσης στους πνεύμονες ή να γίνει χειρουργική επέμβαση για την αποκατάσταση τους, άρχισαν και τα προβλήματα έντονης δύσπνοιας.

Είχα φτάσει σε σημείο, για τα επόμενα χρόνια να ζω ένα μαρτύριο, αφού έπρεπε να υποστηρίζεται η αναπνοή μου μηχανικά με το οξυγόνο στα 12 λίτρα, καθ΄ όλη την διάρκεια του 24ώρου, αφού πλέον δεν μπορούσα να κάνω ούτε τα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας. Επιπλέον το 2008, μετά από ένα πολύ σοβαρό επεισόδιο πνευμοθώρακα, όπου έμεινα για ενάμιση μήνα στο νοσοκομείο Σωτηρία και κινδύνεψε η ζωή μου, αναγκάστηκα να κάνω πλευροδεσία ενδοσκοπικά στο νοσοκομείο Υγεία έτσι ώστε προσωρινά να σταματήσουν τα επεισόδια πνευμοθώρακα.  Η ζωή μου πλέον είχε γίνει ένα καθημερινό μαρτύριο. Τελικά, αν και επιφυλακτική, πήρα την απόφαση να μπω στην διαδικασία ένταξης μου σε πανευρωπαϊκή λίστα για μεταμόσχευση πνευμόνων.

Έπειτα από ένα ψυχοφθόρο αγώνα με την ελληνική γραφειοκρατία, κατάφερα να ενταχθώ στην λίστα αναμονής τον Οκτώβριο του 2009.

Στις 2 Φεβρουαρίου του 2010 δηλ. έπειτα από περίπου 4 μήνες, το αναμενόμενο τηλεφώνημα ήρθε στις 02:30 την νύχτα, όπου με κάλεσαν από το νοσοκομείο ΑΚΗ της Βιέννης στην Αυστρία για να με ενημερώσουν ότι είχαν βρεθεί συμβατά  μοσχεύματα.

Από την Βιέννη έστειλαν αεροπλάνο τζετ να μας παραλάβει το οποίο ήταν εξοπλισμένο με μηχάνημα οξυγόνου και το συνόδευαν 2 ιατροί. Στην Αυστρία μας περίμενε ασθενοφόρο στο αεροδρόμιο, το οποίο με παρέλαβε με κατεύθυνση το νοσοκομείο, όπου έπειτα από 12ωρη παραμονή μου στο χειρουργείο έγινε επιτυχώς η επέμβαση που μου άλλαξε την ζωή.

Η παραμονή μου και αποκατάσταση στο νοσοκομείο έγινε σχετικά σύντομα , παραμένοντας για 15 ημέρες στην εντατική και για άλλες 15 ημέρες σε δωμάτιο όπου η αποκατάσταση και βελτίωση της υγείας μου και της αναπνευστικής μου λειτουργίας ήταν θεαματική σε συνάρτηση με τις καθημερινές φυσιοθεραπείες αποκατάστασης, με την συμβολή του επιστημονικού προσωπικού του νοσοκομείου.

Στην συνέχεια εγώ και η οικογένεια μου, μείναμε σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα που μας βρήκαν από το νοσοκομείο, για τους υπόλοιπους 4-5 μήνες, όσο δηλ.  χρειάστηκε για την παρακολούθηση της πορείας της υγείας μου, απο το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου.

‘Ολα τα έξοδα της επέμβασης τα κάλυψε το ΙΚΑ, όπως επίσης και τις δαπάνες διαμονής και σίτισης για το διάστημα παραμονής μας στην Βιέννη, όπου αυτές μου αποδόθηκαν από το ασφαλιστικό ταμείο κατά την επιστροφή μας στην Ελλάδα.

Η μεταμόσχευση άλλαξε την ζωή μου προς το καλύτερο, αφού πλέον ζω ως φυσιολογικός άνθρωπος, γυμνάζομαι καθημερινά και μπορώ να ζω ποιοτικά την κάθε στιγμή με την οικογένεια μου. Σε όσους είστε διστακτικοί, θα πω ότι εμένα μου έσωσε την ζωή και έγινα καλύτερη ως άνθρωπος αφού πλέον βλέπω την ζωή διαφορετικά με αισιοδοξία και αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να παλέψεις για το καθετί και να έχεις δύναμη και πιστεύω. Αισθάνομαι ότι ξαναγεννήθηκα κι έχω να πω σε όσους και όσες μελλοντικούς υποψήφιους, ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να φοβηθείτε και να κινηθείτε άμεσα εάν υπάρχει η ανάγκη προς αυτή την κατεύθυνση.

Εύχομαι υγεία σε όλο τον κόσμο, γιατί είναι το σημαντικότερο αγαθό!

Κάνοντας μεταμόσχευση καρδιάς με ζώντα δότη καρδιάς :  το διπλό θαύμα της Μεταμόσχευσης Ντόμινο Καρδιάς-Πνευμόνων

Ο Γιάννης Μανίκας γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1969. Σε νεαρή ηλικία και μετά από μια ίωση ανέπτυξε καρδιακή ανεπάρκεια π

ου επιδεινώθηκε σε τελικού σταδίου καρδιακή ανεπάρκεια που απαιτεί Μεταμόσχευση Καρδιά. Εκείνη την εποχή Μεταμοσχεύσεις Καρδιάς δεν γινόντουσαν στην Ελλάδα και οι Έλληνες ασθενείς πήγαιναν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Γιάννης εντάχθηκε στο Πρόγραμμα Μεταμόσχευσης Καρδιάς του Harefield, ενός από τα μεγαλύτερα προγράμματα μεταμόσχευσης στον κόσμο, υπό τη διεύθυνση του Sir Magdi Yacuub. Στις 19 Αυγούστου 1990 ενημερώθηκε ότι η καρδιά ενός δότη ήταν διαθέσιμη. Η ειδική είδηση ​​όμως ήταν ότι ο δότης, μια νεαρή γυναίκα, ήταν ζωντανή! Ήταν έτοιμος να λάβει την καρδιά της. Η νεαρή γυναίκα ήταν σε πνευμονική ανεπάρκεια τελικού σταδίου και χρειαζόταν άμεσα μεταμόσχευση πνεύμονα. Οι γιατροί, ωστόσο επρόκειτο να της δώσουν όχι μόνο τους πνεύμονες, αλλά και μια νέα καρδιά σε συνδυασμό μεταμόσχευσης καρδιάς-πνευμόνων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν τα πρώτα χρόνια στην ιστορία των μεταμοσχεύσεων πνευμόνων και το αποτέλεσμα αναμένεται

να είναι πιο ευνοϊκό, εάν ο ασθενής ελάμβανε συνδυασμό καρδιάς-πνευμόνων. Με τη σειρά του, η υγιής καρδιά της επρόκειτο να μεταμοσχευθεί στον Γιάννη.

Η διαδικασία «ντόμινο» απεικονίζεται γραφικά στο επόμενο σχήμα που δείχνει πώς ο συνδυασμός καρδιάς-πνευμόνων συλλέγεται από το νεκρό δότη (αριστερή εικόνα), στη συνέχεια μεταμοσχεύονται οι πνεύμονες στον ασθενή που είναι σε αναμονή για μεταμόσχευση πνευμόνων οι άρρωστοι πνεύμονες του οποίο απορρίπτονται ενώ η υγιής του καρδιά συλλέγεται (μεσαία εικόνα) και μεταμοσχεύεται στον ασθενή που περιμένει μεταμόσχευση καρδιάς, η άρρωστη καρδιά του οποίου απορρίπτεται (δεξιά εικόνα)

Η χειρουργική επέμβαση πραγματοποιήθηκε, τον Γιάννη χειρούργησε ο Ελληνας συνεργάτης του Yacuub Στέργιος Θεοδωρόπουλος, και οι δύο ασθενείς, οι οποίοι ποτέ δεν συνάντησαν ο ένας τον άλλον, έφυγαν από το Νοσοκομείο υγιείς!

Αυτό ήταν πριν από 24 χρόνια και αν ρωτήσετε τον Γιάννη θα ήθελε να είχε την ευκαιρία να γνωρίσει την δότρια του. Ωστόσο, το γεγονός ότι μετά τα πρώτα 2 χρόνια μετά τη μεταμόσχευση η παρακολούθηση του συνέχεια συνεχίστηκε στην Ελλάδα δεν επέτρεψε να συναντήσει τη δότρια του στο Νοσοκομείο.

Μετά τη μεταμόσχευση του ο Γιάννης έχει ένα πολύ ενεργό τρόπο ζωής και με πολύ καλή κατάσταση της υγείας του που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην άσκηση και στις αθλητικές δραστηριότητες που έκανε και συνεχίζει να κάνει όλα αυτά τα χρόνια από την μεταμόσχευση του. Μόλις γύρισε στην Ελλάδα συνίδρυσε τον ΣΥ.ΒΑ.ΚΑ.ΠΑ που ήταν κι ο  πρώτος Σύλλογος Ασθενών με σκοπό να στηρίξει τους ασθενείς τελικού σταδίου καρδιακής-πνευμονικής ανεπάρκειας και ασθενείς με μεταμόσχευση καρδιάς-πνευμόνων. Σήμερα ο ταμίας του Συλλόγου στην Ελλάδα. Έδωσε ζωή σε ένα γιο, εργάζεται κανονικά, και από το 1999 συμμετέχει στους Παγκόσμιους Αγώνες Μεταμοσχευμένων, καθώς και στους Ευρωπαϊκούς Αγώνες Μεταμόσχευσης και από το 2004 είναι κατ’ επανάληψη ο χρυσός Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο αγαπημένο του άθλημα το  Bowling.

Κοιτάζοντας πίσω αυτά τα 24 χρόνια, τα οποία είναι περισσότερα από το ήμισυ της ζωής του, η "ντόμινο" μεταμόσχευση φαίνεται σας ένα διπ

λό θαύμα. Ο Γιάννης είναι ένα από τα λίγους-και ίσως ο μακροβιότερος- επιζώντες από "ντόμινο" μεταμόσχευση καρδιάς. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από τα μέσα της δεκαετίας του `90 η τεχνική της  μεταμόσχευσης πνευμόνων είχε εξελιχθεί και δεν υπήρχε πια λόγος για να γίνεται συνδυασμένη μεταμόσχευση καρδιάς-πνευμόνων σε ασθενείς που χρειάζονται μόνο μεταμόσχευη πνευμόνων. Ως εκ τούτου, σήμερα οι εν ζωή μεταμοσχευμένοι από μεταμόσχευση "ντόμινο" είναι «σουβενίρ» ενός ηρωικού κεφαλαίου στην ιστορία των θωρακικών μεταμοσχεύσεων!

Πως η ανάγκη καθυστέρησε την μεταμόσχευση 25 χρόνια…

Ο Σωτήρης Χαραλάμπους γεννήθηκε στην Κύπρο. Το 1990 διεγνώσθη στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών με Διατατική Μυοχαρδιοπάθειας και κρίθηκε ότι χρειάστηκε επειγόντως μεταμόσχευση καρδιάς.

Μετεφέρθη στο Hammersmith Hospital Λονδίνου άμεσα αλλά η εύρεση μοσχεύματος μέσα από την γραφειοκρατία προτεραιότητας στη λίστα μεταμοσχεύσεων (πρώτα Βρετανοί, μετά πολίτες ΕΟΚ, και τελευταίοι οι λοιποί όπως Κύπριοι) καθιστούσε την μεταμόσχευση σχεδόν αδύνατη.  Ως εσχάτη εναλλακτική, του έγινε πρόταση και συμμετείχε σε πείραμα που διήρκεσε 1 χρόνο με ειδικό φάρμακο (ΕΝΟΧΙΜΟΝΕ)  και το οποίο χρησιμοποιήθηκε ευρέως για χρόνια μετά.  Η επιτυχία αποφυγής της μεταμόσχευσης ήταν γεγονός και βγήκε από τη λίστα μεταμοσχεύσεων με συντηρητική φαρμακευτική θεραπεία. Το 1996 συμμετείχε εκ νέου στη δοκιμαστική φάση BETA του φαρμάκου CARVETILOL με επίσης θετικά αποτελέσματα που παρέτειναν την ποιότητα ζωής για αρκετά χρόνια ακόμη. Το φάρμακο αυτό  χρησιμοποιείται ευρέως σήμερα για καρδιοπάθειες με την εμπορική ονομασία: Dilatrend.

Το 2004 έγινε εμφύτευση απεινιδωτή στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών με επακόλουθο Ενδοκαρδίτιδα που προκάλεσε την αφαίρεση του απεινιδωτή.  Το 2005 έγινε δεύτερη εμφύτευση αμφικοιλιακού απεινιδωτή που σταμάτησε να λειτουργεί και αντικαταστήθηκε το 2008. Το 2009 άρχισε ενδοφλέβια θεραπεία με SIMDAX που γινόταν όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα μέχρι που έφτασε 2-3 φορές τον μήνα και τελική εμφύτευση συσκευής HICKMAN.

Το 2011 μετά από προμεταμοσχευτικό έλεγχο στο Ωνάσειο εντάχθηκε εκ νέου στη λίστα προς μεταμόσχευση καρδιάς. Ο αμφικοιλιακός απεινιδωτής κατά το διάστημα αυτό υπήρξε αρκετά ενεργός και μέσα από πολλαπλές εκκενώσεις (θύελλες) τον επανέφερε στη ζωή κατ’ επανάληψη. To 2013 έγινε εμφύτευση Μηχανικής Υποστήριξης Καρδιάς (Τεχνητή Καρδιά). Η εισαγωγή στο κόσμο των λοιμώξεων ήταν πλέον επικίνδυνα κοντά.  Απαραίτητη η προσοχή σε όλες τις οδηγίες των χειρουργών και στις καθημερινές αλλαγές στις ανοικτές πληγές.

Κλήθηκε συνολικά τέσσερεις φορές για μεταμόσχευση που δεν έγινε λόγω ακαταλληλότητας του μοσχεύματος.  Την πέμπτη φορά το 2014 η μεταμόσχευση έγινε με απόλυτη επιτυχία.  Ο Καρδιοχειρουργός κ. Πέτρος Σφυράκης πέτυχε ακόμη ένα θαύμα ζωής ως μακρύ χέρι του Θεού επί της γης.

Οφείλει ευγνωμοσύνη για την βοήθεια τους ως επιστήμονες αλλά και ως ανθρώπους που συνέτειναν στην επιτυχή πορεία μέχρι και σήμερα σε όσους γιατρούς τον παρακολούθησαν στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, στο Hammersmith Hospital- Λονδίνο, στο St.George’s Hospital – Λονδίνο, στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών και την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.

Ο Σωτήρης Χαραλάμπους είναι κάτοχος πανεπιστημιακών πτυχίων σε Μαθηματικά, Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές και Θρησκειολογίας ενώ κατέχει Μεταπτυχιακούς Τίτλους σε Διοίκηση Επιχειρήσεων, Οικονομικά και Νομικής. Παράλληλα είναι αναγνωρισμένος Εφευρέτης με Διπλώματα Ευρεσιτεχνίας σε Ιατρικά, Μηχανολογικά και Ηλεκτρονικά θέματα.  Παρ’ όλα τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε έκανε μια καθ’ όλα επιτυχημένη καριέρα καταλαμβάνοντας ανώτατες Διοικητικές θέσεις τόσο τον Ιδιωτικό όσο και στον Δημόσιο Τομέα ενώ η πλειοψηφία των σπουδών του έγινε παράλληλα με την καριέρα του, παρά το βεβαρυμμένο της υγείας του.

Μετά την πρώτη διάγνωση του προβλήματος του έκανε μια καθ’ όλα ποιοτική ζωή μέσα από την οποία δημιούργησε οικογένεια και έχει δύο παιδιά. Αρωγός και συμπαραστάτης στη μεγαλύτερη φάση της δοκιμασίας ήταν μαζί με όλους τους άλλους γιατρούς ο Δρ. Αρης Αναστασάκης, ειδικός καρδιολόγος για Μυοκαρδιοπάθειες.

Θεωρεί ότι η πίστη του στο Θεό συνδυαζόμενη με αισιοδοξία, προσπάθεια και ακριβή παρακολούθηση των οδηγιών των γιατρών τόσο στην φαρμακευτική αγωγή όσο και στον τρόπο ζωής είναι ιδιαίτερα σημαντικά για να φτάσει κανείς σε αίσιο αποτέλεσμα. Αισθάνεται υπερήφανος για ό,τι έχει επιτύχει σε προσωπικό, οικογενειακό και επαγγελματικό επίπεδο ενώ κοιτάζει τη ζωή και το μέλλον με αισιοδοξία.

Σήμερα είναι Διεθνής Σύμβουλος Επιχειρήσεων ενώ ασχολείται παράλληλα με φιλοσοφία συμμετέχοντας ενεργά σε κοινωνικά θέματα.

Περιμένοντας την μεταμόσχευση την τελευταία στιγμή……

Όλα ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο  του 1994, ήμουν 20  χρονών όταν αρρώστησε ο μικρός μου αδελφός, μετά από ένα πολύ δυνατό πόνο στην κοιλιά νοσηλεύτηκε στον Ευαγγελισμό, η διάγνωση διατατική μυοκαρδιοπάθεια . Τον έβαλαν αμέσως στην εντατική.

Όταν πήγα να τον δω, ένιωσα έναν δυνατό πόνο στο στήθος. Ο πόνος αυτός ήταν η αρχή μιας μεγάλης περιπέτειας για εμένα  και την οικογένειά μου, αφού ήμουν στο διπλανό  δωμάτιο  με τον αδελφό μου.  Οι εξετάσεις που έκανα έδειξαν ότι έπασχα ακριβώς από την ίδια ασθένεια με του αδελφού μου (διατατική  μυοκαρδιοπάθεια).  Την ίδια χρονιά έχασα τον αδελφό μου γιατί δεν βρέθηκε μόσχευμα.

Από το 1995 άρχισα συστηματική παρακολουθήσει, κάθε 2 μήνες στο Ωνάσειο. Η κατάστασή  μου όμως χειροτέρεψε το  2001, δεν μπορούσα να περπατήσω, χωρίς να κάνω αρκετές στάσεις και πολλά αλλά που είναι στην καθημερινότητά μας . Έτσι νοσηλεύτηκα στο Ωνάσειο τον Δεκέμβριο του 2001 και μπήκα αμέσως στην λίστα αναμονής για μόσχευμα.

Τον Ιανουάριο του 2002 βρέθηκε το μόσχευμα και  παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας  που αντιμετώπιζα (ανερχόμενη πολυοργανική  ανεπάρκεια νεφρών, ήπατος και πνευμόνων) έγινε η μεταμόσχευση με επιτυχία.  Ένα μήνα μετά και ενώ ήμουν  ακόμα στην εντατική μου παρουσιάστηκε αιμάτωμα στο κεφάλι χειρουργήθηκα στο Υγεία  και ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Βγήκα από το Ωνάσειο τον Μάιο του 2002, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν έξω …περπατούσα χωρίς να νιώθω καμία κούραση .  Θα μπορούσα να κάνω και πάλι μια φυσιολογική ζωή !!!!!

Αστυνομικές ιστορίες……

Γεννήθηκα στης 2-7-1979. Έχω μια αδελφή κι έναν αδελφό δίδυμο. Εισήλθα στο σώμα της Αστυνομίας το 1998 με το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων. Μετά την εκπαίδευση μου στην Ξάνθη για δυο έτη, τοποθετήθηκα στην Μύκονο. Εκεί μετά από δυο χρόνια πηρά απόσπαση για τρεις μήνες για Θεσσαλονίκη. Μόλις είχα χάσει τον πατερά μου και πήρα την απόσπαση για να βοηθήσω την μητέρα μου. Στην τρίτη κιόλας ημέρα στην υπηρεσία μου άρχισα να αισθάνομαι ενοχλήσεις στην αναπνοή και αρκετό βήχα.

Πήγα στον γιατρό και μου είπε να ελαττώσω λίγο το τσιγάρο. Τα συμπτώματα δεν περνούσαν και έτσι πήγα στο εφημερεύων νοσοκομείο (Γ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ). εκεί μετά από τις ακτίνες που έβγαλα οι γιατροί διαπίστωσαν ότι είχα διατακτική μυοκαρδιοπάθεια και μάλιστα σε τελευταίο στάδιο, προερχόμενη μάλλον από μια ίωση που είχα πριν από έναν μήνα (ιός κονάκι). Εισήρθα στην εντατική όπου παρέμεινα για δώδεκα μέρες. Όλο αυτό με έριξε από τα σύννεφα και γι αυτό οι γιατροί με άφησαν να πάω για το σπιτι, μηπως και ανεβώ ψυχολογικα, εκει όμως επιδεινώθηκε η κατάσταση μου και εισήρθα ξανά στο νοσοκομείο. Όλα αυτά έγιναν Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 2002. Έπειτα δεν ξαναβγήκα και μπήκα αμέσως στην λίστα για μεταμόσχευση. Έπειτα από φοβερή πάλη με ορούς, φάρμακα και γιατρούς στα μέσα Ιουνίου μου μίλησε ο καρδιολόγος κ. Κ. Βασιλειάδης. Εκανε τα χαρτιά για να με δεχτούν στον Bad-Oeynhausen της Γερμανίας σαν τελευταία απέλπιδα προσπάθεια (ήμουν αρνητικός στο αίμα Β-) και ενώ ήδη δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Αφού με έκαναν δεκτό αναχώρησα για Γερμάνια με υπουργικό αεροπλάνο. μετά από μια εβδομάδα βρέθηκε το κατάλληλο μόσχευμα από Γερμανό στην ηλικία μου 23, από ατύχημα που είχε με αυτοκίνητο. Ο γιατρός που με χειρούργησε είπε ότι μου έμενε μια ακόμη εβδομάδα ζωής. η εγχείρηση πραγματοποιήθηκε στης 29-6-2002. Μετά την έξοδο μου παρέμεινα στην Γερμάνια για 6 μήνες για ανάρρωση.

Επέστρεψα στην Ελλάδα και έχοντας κάνα δυο απορρίψεις στην αρχή και μικρά προβληματάκια όλα ρέουν καλά μέχρι σήμερα. Το 2008 παντρεύτηκα και έχω σήμερα δυο κόρες. Στην Υπηρεσία (τροχαία) επανήλθα το 2004 σε γραφείο.

Εγχειρίζοντας την μεταμοσχευμένη καρδιά…

Ονομάζομαι Χιλμή Κιρτζαλή. Γεννήθηκα το 1977 στην Ξάνθη. Στην ζωή μου ήταν όλα φυσιολογικά μέχρι που ανακαλύψαμε ότι έπασχα από «Αρρυθμιογόνο δυσπλασία της δεξιάς κοιλίας» το 1990. Από τότε για μένα ξεκίνησε ένας αγώνας ζωής. Είχα να κάνω συνέχεια με γιατρούς, νοσοκομεία και θεραπείες μέχρι το 1992. Πήγα στη Θεσσαλονίκη στο νοσοκομείο «Γεώργιος Παπανικολάου» όπου αποφασίστηκε ότι χρειάζομαι μεταμόσχευση καρδιάς κι έτσι και μπήκα στη λίστα αναμονής. Ένιωσα ανακούφιση γιατί κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι θα γίνω καλά. Ήθελα να ζήσω, διψούσα για μια ζωή όπως όλοι οι άνθρωποι. Φυσικά, τότε άρχισαν τα δύσκολα για τους γονείς μου που ήδη έως το 1985 είχαν χάσει τρία μεγαλύτερα μου αδέρφια από το ίδιο ιστορικό χωρίς να το γνωρίζουν... Με την πάθηση μου, στερήθηκα τα παιδικά μου χρόνια και το πιο σημαντικό για μένα ήταν το αγαπημένο μου ποδόσφαιρο. Ποτέ δεν το έβαλα κάτω και είπα ότι κάποια στιγμή θα καταφέρω να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο και όντως το κατάφερα. Μετά από ένα χρόνο βρέθηκε το μόσχευμα το 1993 και η μεταμόσχευση έγινε επιτυχώς. Από τότε μέχρι το 2007 εκπλήρωσα όλα μου τα όνειρα ακόμα και αυτά που δεν μπορούσα να κάνω.

Το 2005 μου εμφανίστηκε πρόβλημα στην τριγλώχινα βαλβίδα πιθανόν λόγω των βιοψιών μετά την μεταμόσχευση. Μετά από 2 χρόνια εκτιμήθηκε ότι έπρεπε να χειρουργηθεί. Οι γιατροί που με παρακολουθούσαν εκτίμησαν ότι έπρεπε η εγχείρηση να γίνει σε κέντρο που είχε πρότερη εμπειρία σε χειρουργεία μεταμοσχευμένης καρδιάς κι έτσι αποφασίστηκε να πάω στο Λονδίνο για να τακτοποιηθεί εντελώς το πρόβλημα και όπως και έγινε. Τον Νοέμβριο του 2007 έκανα το χειρουργείο αποκατάστασης της βαλβίδας στο Νοσοκομείο Brompton του Λονδίνου.

Τώρα πια ζω μία φυσιολογική ζωή χωρίς προβλήματα υγείας. Εχω μία ευτυχισμένη οικογένεια και μία αξιολάτρευτη κόρη τριών ετών.

Το μήνυμα μου; μήνυμα Ζωής! Η στεναχώρια και απογοήτευση είναι μέσα στη ζωή. Μάθε να αγωνίζεσαι να τα ξεπερνάς και να βγαίνεις νικητής στη ζωή !!!

Από τον κυστική ίνωση στη  ζωή  μετά τη μεταμόσχευση πνευμόνων.

Η μεταμόσχευση πνεύμονα για εμένα είναι ένας αγώνας ζωής, όπως όλοι οι άλλοι αγώνες που υπάρχουν!  Πρέπει να βρεις

χρόνο για να φροντίζεις το εαυτό σου, τη διατροφή σου, γυμναστική, και άλλα!  Δηλαδή όπως έχουμε όλοι χρόνο, για βόλτες, για εκδρομές, και τέτοια, πρέπει να βρεις χρόνο για αυτά τα πράγματα που απαιτεί η υγεία σου, για να παραμείνεις όσο δυνατόν πιο υγείας!

!

Βρίσκω χρόνο για όλα να πηγαίνω νοσοκομείο, για  να μου χορηγούν συνταγές με τα απαιτούμενα φάρμακα μου, για διάφορες εξετάσεις, για παραλαβή φαρμάκων, άλλα και για διάφορες γνωματεύσεις, και βεβαιώσεις που χρειάζομαι συνεχώς, για διάφορα θέματα της καθημερινής μας ζωής!!  Συνεχώς έχω πάντα στο μυαλό μου τις διάφορες εκκρεμότητες από διάφορες υπηρεσίες που πρέπει να τακτοποίηση, για πολλούς λογούς, όπως τα επόμενα μου ραντεβού για εξετάσεις στη Βιέννη θέλει αρκετά χαρτιά, βεβαιώσεις, εγκρίσεις, από διάφορες υπηρεσίες,  άλλα και ορισμένα έγγραφα, τα όποια χρειάζονται μετάφραση, κτλ, και φωτοτυπίες, για να έχουμε και εμείς κάποια αντίγραφα από τα χαρτιά αυτά!!  Πολλοί το θεωρούν αρκετό τρέξιμο, κάτι που έχουν δίκαιο, αλλά εμείς δε έχουμε άλλη επιλογή, και το έχουμε βάλει στης καθημερινότητες μας αναγκαστικά!

Μετά όμως από όλα αυτά, υπάρχει και το καλό!

Δε υπάρχει τίποτα που δε μπορούμε να κάνουμε πλέον, όπως η άσκηση, και πολλά αλλά τα όποια πριν ούτε για πλακά δε θα τα κάναμε!!  Προσωπικά εγώ, πριν δούλευα 10 χρόνια και κατάφερα δόξα τον Θεό, να συγκεντρώσω πάνω από 2400 ημέρες εργασίας, από τις δουλειές μου, με αποτέλεσμα να έχω αρκετά ένσημα να βγω στη αναπηρική σύνταξη.

Τώρα έχω αρκετό χρόνο στη ζωή μου να κάνω και τις υποχρεώσεις μου για να κρατά σε πολύ καλό βαθμό τη υγεία μου άλλα και ότι άλλο θέλει η ψυχή μου! Το τι βρίσκω εγώ διασκεδαστικό είναι να κάνω βόλτες, είτε ημερήσιες άδω στη πολύ που μένω με φίλους,  κτλ, άλλα και μικρά ταξίδια. Από τότε μόνο αυτό κάνω, όπου με βγάλει ο δρόμος, αρκεί να έχω όρεξη, κάτι  που πάντα έχω. Έχω δόξα τον Θεό μερικούς κάλους φίλους,  έχω 2 ανηψούλες, κάτι που σε κάνει να χαίρεσαι γιατί αυτή η αγάπη που έχουν οι μικρούλες μου προς έμενα είναι πραγματική.

Το μόνο που έχω να πω, ότι “ das lien ist schon” όπως έμαθα να λέω στη Αυστρία, που σημαίνει η ζωή είναι όμορφη!!

Προς όλους τους συνασθενείς μου τό μόνο που έχω να πω είναι, να κρατάτε πάντα το κεφάλι ψηλά, όπου και να βρεθείτε, και να περνάτε όμορφα όπως κι εγώ!!

Πάντα γεροί να είμαστε όλοι, μα όλοι μας πολεμάμε το ίδιο πόλεμο!!

Αποστολάκης Ιωάννης

Νeyes lien von 15-1-2012!!

Πέτρος Κακολύρης, Μεταμόσχευση καρδιάς στο Ωνάσειο το 2009



«…Την πρώτη ημέρα που πήγαμε στο νέο μας σπίτι από τα Κ. Πετράλωνα στον Ταύρο, λίγους μήνες μετά τη γέννησή μου, χιόνισε. Λένε πως αυτό είναι ευτυχία. Στην διαδρομή μου πολλές φορές την πλησίασα όμως τη βίωσα με τον πιο απόλυτο τρόπο 52 χρόνια μετά, το Μάη του 2009, όταν και ξύπνησα με την καρδιά ενός 27χρονου, να χτυπάει μέσα μου».

Με αυτά τα λόγια ξεκινάει το βιβλίο «Η ιστορία της καρδιάς μου, το χρονικό μιας μεταμόσχευσης» το οποίο είναι η βιωματική αφήγηση του Πέτρου Κακολύρη, ο οποίος μετά από μια μακρόχρονη περιπέτεια υγείας στα 52 του χρειάστηκε να  υποβληθεί σε μεταμόσχευση καρδιάς στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.

Ο Πέτρος σπούδασε κοινωνιολογία κι ασχολείται επαγγελματικά με τις εκδόσεις. Είναι υπεύθυνος των εκδόσεων Εύμαχος ενώ διετέλεσε και πρόεδρος του Συλλόγου Μεταμόσχευσης Καρδιάς.

 Αν ρωτήσει κανείς τον Πέτρο τι συγκράτα από τα χρόνια μετά την ΜΤΧ η απάντηση είναι:

· Η ομαλή και ουσιαστική επανένταξη στο κοινωνικό, οικογενειακό και πολιτισμικό περιβάλλον και η συνέχιση πολλαπλών δραστηριοτήτων με μεγαλύτερες αντοχές και δυνάμεις και περισσότερο μεράκι.

· Ποσό θάρρος του είχε δώσει 2 μήνες μετά τη μεταμόσχευση του η είδηση ότι ομάδα μεταμοσχευμένων ανέβηκε στον Όλυμπο 

· και η γέννηση ενός παιδιού από τη Ζωή μεταμοσχευμένη γυναίκα

Σήμερα είναι ενεργός πολίτης κι ήταν υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Αττικής το 2014. Περιγράφει όλη την εμπειρία του στο βιβλίο το οποίο έγραψε και το με το όποιο ενίσχυσε οικονομικά και το Συλλόγου μεταμόσχευσης καρδιάς.  

Tο βιβλίο, το οποίο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια-ενότητες, ξεκινάει από τα νεανικά του χρόνια όπου διαπιστώνεται το πρόβλημα, συνεχίζεται με την καταγραφή της πορείας της ασθένειας και των εμπειριών από τα νοσοκομεία της χώρας, καταλήγει στην ένταξη στη λίστα και στο στάδιο της προετοιμασίας για επέμβαση. Στέκεται ιδιαίτερα στις σχέσεις του με τα αδέρφια και τους φίλους στην περίοδο της ετοιμασίας όσο και τη δική του κοινωνική στάση, ενώ περιγράφει διεξοδικά τα συναισθήματα και τα προβλήματα της περιόδου μετά τη μεταμόσχευση. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με ένα κεφάλαιο για το γιο του, ως συνέχεια της ζωής και ένα αφιέρωμα στις ενέργειες που αναδεικνύουν την  αξία των μεταμοσχεύσεων, με την ανάβαση μια ομάδας μεταμοσχευμένων στον Όλυμπο, την παρουσία μια άλλης στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες Μεταμοσχευμένων στη Σουηδία και την ιστορία της Ζωής Κωσταρίδη, της πρώτης ελληνίδας που έφερε στη ζωή ένα παιδί μετά από μεταμόσχευση καρδιάς στην Ελλάδα. Και κλείνει με σύντομο αφιέρωμα στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων με χρήσιμες πληροφορίες για τη δωρεά οργάνων.

Ο Πέτρος Κακολύρης διηγείται μια οριακή εμπειρία χωρίς ποτέ να υπερβεί αυτόν τον ήπιο τόνο που δεν εκβιάζει συναισθήματα, που μαλακώνει και ημερεύει τις δύσκολες στιγμές της αφήγησης με γερές δόσεις χιούμορ και τρυφερότητας, που σέβεται τον αναγνώστη και, με ατόφια αυθεντικότητα χωρίς περιττά στολίδια, είναι κάπως σαν να τον κτυπάει φιλικά στην πλάτη  και να του λέει, εντάξει, είδες, πέρασε, όλα καλά, πάμε παρακάτω τώρα γιατί η ζωή συνεχίζεται και είναι ακριβή για την ευτελίζουμε με κάλπικα λόγια. Κι έτσι, στην τραγικότητα των στιγμών που αφηγείται, υπάρχει πάντα ένα παράθυρο ανοιχτό, ένα δροσερό αεράκι αισιοδοξίας, αβίαστα αναδύεται μια καινούργια ανακάλυψη για να παλέψεις την δύσκολη στιγμή.   

Το βιβλίο είναι ένας ύμνος για τη ζωή, τη συντροφικότητα, την αγάπη και τη δωρεά οργάνων.